Τα φοιτητικά μου χρόνια

Απο πολλούς έχω ακούσει πως τα καλύτερα χρόνια είναι τα σχολικά χρόνια όμως Τώρα που τελείωσα με τα μαθήματα του ΤΕΙ και περιμένω να ξεκινήσω την πρακτική μου άσκηση. Τώρα που έφυγα από το φοιτητικό μου σπίτι και γύρισα πάλι - εύχομαι για λιγο- στο πατρικό μου. Τώρα που σκέφτομαι τα 3 και κάτι φοιτητικά μου χρόνια καταλήγω στο συμπέρασμα πως τα φοιτητικά χρόνια είναι και τα καλύτερα χρόνια που μπορεί να σου προσφέρει η ζωή.

Τα πιο γαμάτα χρόνια της ζωής μου, αυτά που ποτέ δε θα ξεχάσω και που πάντα θα νοσταλγω με ένα χαμόγελό κι έναν αναστεναγμό, δεν τα περάσα σε θρανία και σχολικές αίθουσες, αλλά σε έδρανα κι αμφιθέατρα -όταν φυσικά θυμόμασταν να πατήσουμε.

Δεν ξέρω τι απ’ όλα κάνει τα φοιτητικά μου χρόνια να πιάνουν τόσο ξεχωριστό χώρο στην καρδιά μου, ίσως όλα. Η διστακτική αρχή, το ανακουφιστικό τέλος όταν θα κραταω στα χέρια μου το πτυχίο και φυσικά όλο το ενδιάμεσο.

Ξεκίνησα ψαρωμένη μα σίγουρα ενθουσιασμενη για μια νέα ζωή. Από τη πρώτη κιόλας μέρα δημιουργούνται παρέες, οι οποίες ωστόσο μέρα με τη μέρα όλο και αυξομειώνονται. Άλλοι έρχονται και ενσωματώνονται, άλλοι πάλι φεύγουν και αποκτούν καινούργιες παρέες, μέχρι να κατασταλάξουν στη σωστή κατά τη γνώμη τους.

Καθένας από διαφορετικά μέρη ανά την Ελλάδα, όλοι όμως έχουμε κάτι κοινό, ξεκινούσαμε μια νέα ζωή μακριά από τα σπίτια μας, τις οικογένειες και τους φίλους μας. Απλοί γνωστοί αρχίζουν να ανοίγονται μεταξύ τους, να αναπτύσσουν συναισθήματα και δυνατές φιλίες. Όπως ήταν η φιλία μου με την Ελιάνα. Είχα πλέον επιλέξει την δεύτερη οικογένειά μου και αυτο το καταλαβαίνει κανείς στο τέλος.

Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα χρόνια που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το άγχος της εξεταστικής κι έπειτα τα λυτρωτικά σφηνάκια στο κλαμπακι της πόλης. Τα πολύ πρωινά μαθήματα που έδιναν πάσα σε καφέ μέχρι το μεσημέρι σε κάποιο στέκι πλησίον της σχολής. Αλλά και το φαγητό στη λέσχη που πάντα με έκανε να βάζω στοιχήματα με τους φίλους μου για το αν θα το έχουν πετύχει ή όχι αυτή τη φορά. Ολα αυτά που σκέφτομαι τώρα και μου λείπουν. Αλλά ας το πάρω από την αρχή.

Και η αρχη ειναι και το κτητικό «μου» δίπλα σε όλα, που κολλάει τόσο όμορφα. Το σπίτι μου, το κρεβάτι μου, ο καναπές μου, ακόμα και τα ποτήρια και τα κουτάλια μου. Είναι όλα δικά μου, η δική μου ζωή.

Δε χρειάζομουν πολλά πράγματα. Το κρεβάτι που ειτε φιλοξένησε ισως εφήμερες αγκαλιές αλλα και την μία διαφορετική από όλες τις άλλες –γιατί ο έρωτας απογειώνει καθετί, ακόμα και τα ήδη όμορφα φοιτητικά χρόνια– είτε φιλοξένησε φιλίες μετά από γερά ξενύχτια. Κι ύστερα ο καναπές μου, που φιλοξένησε γέλια, κλάματα, τσακωμούς, φωνές, φίλους ή μόνο την αφεντιά μου κάποιες μοναχικές στιγμές.

Το τραπεζάκι μπροστά του θα γεμίζει και θα αδειάζει διαρκώς. Κούπες καφέ, κουτάκια μπίρας, μπουκάλια κρασιού, γεμάτα τασάκια, συσκευασίες από ντελίβερι ή μισογεμάτα πιάτα απ’ τις πρώτες αποτυχημένες μου προσπάθειες να μαγειρέψω.

Βλέπεις ο δικό μου χώρος μου επέτρεπε να βάζω και τους δικούς μου όρους, δε χρειάζονταν να υποκρίνομαι πως είμαι καλά για να αποφύγω ενοχλητικές ερωτήσεις, μπορούσα να κλειδωθω δύο μέρες στο καβούκι μου βλέποντας σειρές και τρώγοντας παγωμένη πίτσα.

Με λιγα λογια άρχιζα να μαθαίνω την αυτονομία μου.

Πέρα όμως από όλα αυτά είναι κι όλες εκείνες οι βραδιές που θα συντροφεύσουν τα χρόνια μου ως φοιτητής. Ξενύχτια και πάρτι με φθηνό κρασί σε σπίτια, στη σχολή, σε κλαμπ και μπαράκια. Είναι αυτές οι στιγμές που έχουν καταλάβει τις περισσότερες αναμνήσεις μου. Όπως και οι ατελείωτες συζητήσεις ολόκληρα βραδιά στο μπαλκόνι της φίλης μου ή το ραντεβού κάθε Παρασκευή βράδυ για Νικολουλη στο σπίτι μου.

Θα θυμαμαι παντα τις εξόδους που κατέληξαν με καφέ και σάντουιτς στο χέρι τις πρώτες πρωινές ώρες με γυαλιά ηλίου στο κεφάλι -γιατί αν μία λέξη μου ηταν άγνωστη ως φοιτητής είναι το μέτρο, τα ζουσα όλα ακραία κι έντονα.

Είχα χάσει ολοκληρωτικά την έννοια του χρόνου και υπήρξαν διαστήματα που η νύχτα γινόταν μέρα. Άλλοτε κοιμόμουν μετά τις πρώτες ενημερωτικές εκπομπές και άλλοτε ξενυχτουσα και ταξίδευα για το πατρικό μου σερί. Επιβίωνα μόνο με καφέ απο τα premier και πιτόγυρα απο το αξέχαστο κυριουλη.

Κι είναι έπειτα κι η εξεταστική απ’ τα πιο όμορφα κεφάλαια των φοιτητικών μου χρόνων, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ο χαβαλές τα απογεύματα στο σπίτι της φίλης μου που προσπαθούσε να μου εξηγήσει ώρες ολόκληρες κάποιο βιβλίο, η γκρίνια για το διάβασμα που συνεχώς ανέβαλα, τα ξενύχτια με καφέ πριν την εξέταση –γιατί το καλό διάβασμα γίνεται το προηγούμενο βράδυ, όλοι το ξέρουμε αυτό–, τα πειράγματα στο κυλικείο, τα γέλια έξω απ’ τα αμφιθέατρα, τα γουρλωμένα μάτια μέσα στις αίθουσες όταν μοιραστούν τα θέματα, τα σκονάκια κι οι αντιγραφές, το άγχος, η χαρά όταν πέρασες μάθημα με τρεις ώρες διάβασμα ή και καθόλου διάβασμα , τα νεύρα όταν κόπηκες με τέσσερα και φυσικά τα αξέχαστα πάρτι γιατί το απαγορευμένο της εξεταστικής έκανα τα μεθύσια αυτά ξεχωριστά.

Για τις στιγμές, εμπειρίες, ξενύχτια, μεθύσια, χαχανητά, φιλίες κι έρωτες κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι τα καλύτερα χρόνια μου. Γιατί είναι τα πιο ελεύθερα και τα πιο δικά μου χρόνια, εκείνα που γνωρίσα εμενα και τους ανθρώπους που θέλω πλάι μου.

Και σε λίγους μήνες κλείνω κρατώντας στα χέρια μου και το πτυχίο ­­–εκείνο το πολυπόθητο χαρτί που έμοιαζε κατά καιρούς να μου γνέφει από μακριά– τον πιο υπέροχο κύκλο της ζωής μου που μέσα του θα περικλείει έναν - δυο φίλους αληθινούς ισως κι έναν έρωτα, όνειρα για το μέλλον κι αναμνήσεις ικανές να με κάνουν να χαμογελω μια ολόκληρη ζωή.