Η ώρα της αποφοίτησης! (part 1)
Μέρες έχω να ασχοληθώ με τα κείμενα μου και όσο μου αρέσει να το κάνω άλλο τόσο χάθηκα από αυτό και τα social media. Και τώρα είμαι εδώ για να «απολογηθώ» για αυτό. Με έχασες και χωρίς καμία προειδοποίηση αυτή τη φορά. Και ενώ σχεδίαζα μέρες αυτή την εξαφάνιση δεν είπα τίποτα, ίσως γιατί δεν το περίμενα και τόσο πολύ ότι θα χαθώ ή φοβόμουν μην πάει κάτι στραβά και δεν το μαρτυρούσα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..και θα καταλάβεις!
Οι μέρες σταθμοί στη ζωή μας είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Μέρες με σημαντικά γεγονότα είναι ως αφετηρία νέων περιόδων. Μια από αυτές τις μέρες λοιπόν είναι η μέρα που θα πάρεις πτυχίο, η μέρα που θα ορκιστείς και θα πάψεις επίσημα να είσαι φοιτητής. Η μέρα που θα νιώθεις πως ο κόσμος θα είναι όλος δικός σου και θα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ας γυρίσουμε όμως λίγο το χρόνο πίσω κι ας πάμε σε εκείνον τον χρόνο που πάλεψες πρώτη φορά για εσένα για να πετύχεις κάτι και ας το έκανες τότε για να αποδείξεις πως μπορείς να τα καταφέρεις απλά.
Και φτάνουμε στη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων.
Ξύπνησες σχετικά νωρίς από ότι συνηθίζεις, έχεις άγχος μέρες τώρα και σήμερα έχει μεγαλώσει κατά πολύ. Φτιάχνεις καφέ και το μυαλό σου γυρίζει συνεχώς στο αν τα κατάφερες κάνοντας όνειρα για το μέλλον σου, ο ήχος του τηλεφώνου σε ταρακουνάει και για μερικά λεπτά νιώθεις την καρδιά σου να σταματάει. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Πέρασες! Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερή σου επιτυχία, ίσως όχι εκεί που ήθελες αλλά κατάφερες τον στόχο σου. το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα, όλοι ήθελαν να δουν αν τα κατάφερες και να σου ευχηθούν κάθε επιτυχία στη νέα σου περιπέτεια.
Μετά από λίγες μέρες έρχεται η στιγμή που περίμενες η ώρα που θα μεταφέρεις τα πακεταρισμένα σου αντικείμενα στο νέο σου σπίτι και θα αρχίσεις και επίσημα να είσαι φοιτήτρια.
Δεν είσαι όμως έτοιμη να φύγεις από το σπίτι σου, από την οικογένεια σου, από το κρεβάτι σου, όσο και να το περιμένεις πως και πως και να μην το παραδέχεσαι.
Φεύγεις λοιπόν, απ’ την πόλη που μεγάλωσες, και πας σε μια πόλη που σε τρομάζει, δεν ξέρεις τους δρόμους, δεν αναγνωρίζεις τα σπίτια, όλα τα κτίρια φαντάζουν άσχημα και πιστεύεις πραγματικά πως δε θα αντέξεις σε αυτό το μέρος για πολύ. Στο κάτω-κάτω πήγες για να σπουδάσεις όχι για να αγαπήσεις μια άλλη, ξένη πόλη, λίγα χρόνια είναι θα συνηθίσεις, έτσι;
Όσο ζεις σε μια πόλη που δεν ήταν ποτέ ποθητός προορισμός για ‘σένα, γνωρίζεις κόσμο, γνωρίζεις την κουλτούρα τους, γνωρίζεις τα όμορφα κρυφά μέρη που σε σαγηνεύουν. Γνωρίζεις μια πόλη ξανά απ’ την αρχή, τη γνωρίζεις και τη βλέπεις με άλλο μάτι. Καταλαβαίνεις ότι ίσως τελικά να έχει πολύ περισσότερα να σου προσφέρει από όσα νόμιζες.
Το διαμέρισμά σου όσο μικρό ή παλιό κι αν είναι, πλέον απ’ το φοιτητικό σου σπίτι μετατρέπεται στο δικό σου προσωπικό χώρο διασκέδασης, σκέψης, χαλάρωσης. Σε αυτό το σπίτι μέθυσες με την παρέα σου, σε αυτό το σπίτι ερωτεύτηκες κι ήρθες κοντά με τον άνθρωπό σου, σε αυτό το σπίτι γνώρισες ξανά τον εαυτό σου μακριά από όλη την προστασία που σου παρείχε το πατρικό σου.
Σε αυτήν την πόλη, στο νησί σου όπως το αποκαλείς, αγάπησες την κοπέλα που πλέον αποκαλείς κολλητή σου, ερωτεύτηκες, συμπάθησες ως και παθιάστηκες με αυτό που σπουδάζεις, και με όλα όσα εκείνα που σου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που η σκέψη σου τρέχει στα φοιτητικά σου χρόνια.
Με τόσα που αγάπησες σε αυτό το νησί, πώς γίνεται να μην αγαπήσεις και το ίδιο; Να μην είναι πλέον το «σπίτι» σου στο οποίο δε βλέπεις την ώρα να γυρίσεις μετά τις διακοπές; Δε βλέπεις την ώρα να γυρίσεις και να πάρεις την κολλητή σου να πάτε βόλτα στο λιμάνι, να πάτε για βάφλα στην μέση και τάβλι ώρες ολόκληρες στη μικρή καφετερία στη γειτονιά σου. Θες να γυρίσεις για να πας σπίτι σου, εκεί που μαζεύεστε κάθε επόμενο βράδυ και κλαίτε απ’ τα γέλια με το οτιδήποτε σας φανεί αστείο.
Απρόσμενα κι ασυναίσθητα, η πόλη που σπουδάζεις γίνεται το πρώτο σου σπίτι και δεν είναι πια το δεύτερο. Όχι μόνο επειδή περνάς τους περισσότερους μήνες εκεί αλλά γιατί τους μήνες που είσαι στο πατρικό σου, από το πρώτο κιόλας χρόνο στη σχολή, εύχεσαι να ήσουνα εκεί που σπουδάζεις.
Τα φοιτητικά τα χρόνια λένε ότι είναι τα καλύτερα και τα ομορφότερα. Δε λένε όμως ποτέ το γιατί. Γιατί η απάντηση έρχεται στο τέλος των φοιτητικών σου χρόνων και είναι δύσκολο να την καταλάβει κάποιος που δεν το έχει ζήσει. Τα φοιτητικά χρόνια σου μαθαίνουν ότι γίνεται να αγαπήσεις πάνω απ’ όλα μια πόλη. Γίνεται να αποκαλείς πια και το μέρος που σπούδασες δικό σου, λες και γεννήθηκες εκεί, λες και μεγάλωσες εκεί και ας πέρασες μόνο 4 χρόνια. Γίνεται, γιατί όταν ένας άνθρωπος, μια πόλη, ένα νησί σε κάνει ευτυχισμένο τότε αυτό είναι το σπίτι σου και σε αυτό θα θέλεις πάντα να γυρνάς.